Przejdź do treści 
Historia i Początki Rastafarianizmu
Rastafarianizm, ruch duchowy zrodzony na Jamajce w latach 30. XX wieku, jest znacznie więcej niż tylko religią. To bogata i złożona kultura, której korzenie sięgają głęboko w historię i duchowość afrykańskiej diaspory. Wyróżniający się swym unikalnym podejściem do życia, wierzeń i praktyk, rastafarianizm wywarł znaczący wpływ na muzykę, sztukę, politykę oraz społeczeństwo na całym świecie. Od duchowych przesłań Haile Selassie, przez muzykę reggae Boba Marleya, aż po symboliczne dredy i zielono-żółto-czerwone barwy, rastafarianizm stał się symbolem oporu przeciwko uciskowi i dążeniem do duchowej wolności.
Chcąc dowiedzieć się dokładnie kim jest rastafarianin, warto zagłębić się w sam początek Rastafarianizmu. Skąd ten ruch się wywodzi, kto wywarł wpływ na jego kształt i jakie są fundamenty tego ruchu. W tym wpisie przyjrzymy się bliżej historii, wierzeniom i kulturowemu wpływowi rastafarianizmu, odkrywając jego głębokie znaczenie i trwałe dziedzictwo.
Początki Rastafarianizmu
Początki rastafarianizmu sięgają lat 30. XX wieku i są głęboko zakorzenione w doświadczeniach ubogich społeczności Afrojamajskich, które w tamtym czasie borykały się z wyzwaniami wynikającymi z brytyjskiego kolonializmu. Rastafarianizm zrodził się jako reakcja na społeczne i ekonomiczne uciski, z którymi mierzyli się mieszkańcy Jamajki, będąc jednocześnie świadectwem poszukiwania tożsamości i duchowej wyzwolenia.
W tym kontekście kluczowe były wpływy etiopskie, szczególnie po koronacji Haile Selassie I na cesarza Etiopii w 1930 roku, co było interpretowane przez wczesnych rastafarian jako spełnienie biblijnej przepowiedni. To wydarzenie stało się kamieniem węgielnym dla rastafarianizmu, umacniając przekonanie o boskości Selassie i symbolicznym powiązaniu z afrykańską ojczyzną.
Ruch rastafarian był także inspirowany przez ruch powrotu do Afryki, propagowany przez postacie takie jak Marcus Garvey, który wywierał znaczący wpływ na rozwój rastafarianizmu, podkreślając ideę jedności afrykańskiej diaspory i potrzebę duchowego i fizycznego powrotu do Afryki.
Rastafarianizm, jako ruch społeczny i religijny, zyskał na sile w latach 40. i 50., kiedy to zaczął kształtować swoją unikalną tożsamość kulturową, wyrażającą się w muzyce, sztuce i sposobie życia, co ostatecznie przyczyniło się do jego międzynarodowego rozpoznania i wpływu.
Wpływ Leonarda Howell i innych duchowych przywódców
Grafika przedstawiająca Leonarda Howell i innych duchowych przywódców, którzy mieli wpływ na rozwój rastafarianizmu. Na obrazie widoczne są portrety Howell oraz postaci takich jak Joseph Hibbert i Archibald Dunkley, umieszczone na tle Jamajki z początku XX wieku.
Leonard Howell odegrał kluczową rolę w kształtowaniu ideologii rastafarianizmu, będąc jednym z jego pierwszych i najbardziej wpływowych przywódców. Jego działalność w latach 30. XX wieku na Jamajce przyczyniła się do rozwoju ruchu, który połączył głęboko zakorzenione przekonania Afrojamajczyków z nową wizją duchową. Howell, często nazywany „Pierwszym Rastafarianinem”, promował ideę, że koronacja Haile Selassie, cesarza Etiopii, w 1930 roku była spełnieniem biblijnej przepowiedni. Według jego interpretacji, Selassie był mesjaszem i wcieleniem Boga, co stało się centralnym elementem wierzeń rastafarian.
Howell i inni wcześni liderzy, tacy jak Joseph Hibbert czy Archibald Dunkley, wywarli znaczący wpływ na kształtowanie doktryny rastafarianizmu, integrując elementy chrześcijaństwa, afrykańskiego dziedzictwa i osobistej interpretacji Pisma Świętego. Przypisywali oni wielką wagę do duchowego powiązania z Afryką, w szczególności z Etiopią, jako obiecanej ziemi i kolebki cywilizacji. Ich nauczanie i działalność stały się fundamentem dla rozwoju ruchu rastafariańskiego, który z czasem rozprzestrzenił się poza granice Jamajki, zyskując globalne znaczenie.
Wierzenia i Praktyki Rastafarian
Rastafarianin wierzy w boskość Haile Selassie I, cesarza Etiopii, postrzega Etiopię jako Ziemię Obiecaną oraz praktykuje życie zgodne z naturalnymi zasadami i głęboką duchowością, czerpiąc inspiracje zarówno z Biblii, jak i afrykańskiego dziedzictwa.
Życie zgodnie z zasadami rastafarian
Rastafarianizm w Jamajce
Rastafarianizm wywarł głęboki wpływ na społeczeństwo jamajskie, szczególnie widoczny w latach 60. i 70. XX wieku. W tym okresie ruch rastafariański nie tylko zyskał na popularności, ale również zaczął odgrywać ważną rolę w kulturowym i politycznym życiu Jamajki.
W latach 60. rastafarianie zaczęli być postrzegani nie tylko jako grupa religijna, ale również jako ruch społeczny i kulturowy, który opowiadał się za prawami i godnością czarnej ludności. Ich relacje z władzami były skomplikowane – często spotykali się z represjami i niezrozumieniem ze strony rządu i społeczeństwa dominującego. Najbardziej dramatyczny incydent miał miejsce w 1963 roku, znany jako „Bad Friday”, kiedy to doszło do brutalnych starć z policją.
Rozwój ruchu w latach 70. był ściśle związany z rosnącym wpływem muzyki reggae i postaci takich jak Bob Marley, którzy promowali idee rastafarianizmu na całym świecie. W tym czasie ruch zaczął być postrzegany bardziej pozytywnie, a jego kulturowe i społeczne przesłanie zyskało szersze uznanie zarówno w Jamajce, jak i na arenie międzynarodowej.
Rastafarianizm odegrał zatem kluczową rolę w kształtowaniu tożsamości narodowej Jamajki, wpływając na jej kulturę, muzykę, sztukę i politykę, a także przyczyniając się do globalnego dialogu na temat równości rasowej i praw człowieka.
Globalne rozprzestrzenianie się i wpływ kulturowy
Rastafarianin jest bardzo często z miejsca kojarzony z muzyką reggae.
Rastafarianizm, choć zrodzony na Jamajce, rozprzestrzenił się na cały świat, stając się zjawiskiem o znaczącym wpływie kulturowym. Kluczowym czynnikiem, który przyczynił się do jego globalnej popularności, była muzyka reggae, ze szczególnym uwzględnieniem twórczości takich artystów jak Bob Marley. Ich muzyka, nasycona duchowością i społecznymi przesłaniami rastafarianizmu, zyskała międzynarodowe uznanie, czyniąc reggae jednym z najbardziej rozpoznawalnych gatunków muzycznych na świecie.
W latach 70. i 80. XX wieku, rastafarianizm zaczął być postrzegany nie tylko jako religia czy ruch społeczny, ale również jako symbol oporu przeciwko uciskowi i nierównościom rasowym. Jego przesłanie o jedności, miłości i wolności znalazło odzew wśród różnorodnych grup społecznych i kulturowych na całym świecie, od Ameryki Południowej po Europę, a nawet Azję i Australię.
Rastafarianizm wpłynął także na inne aspekty kultury globalnej, w tym modę, język i sztukę. Charakterystyczny styl rastafarian, w tym dredy, kolory zielony, żółty i czerwony oraz symbolika związana z Afryką, stały się rozpoznawalne na całym świecie. Dodatkowo, idee rastafarianizmu przyczyniły się do dyskusji na temat wykorzystania marihuany, praw człowieka i świadomości ekologicznej.
Rastafarianizm pokazuje, jak początkowo lokalny ruch jamajski, ewoluował w znaczący element kultury światowej, wywierając trwały, globalny wpływ na muzykę, sztukę, modę i społeczną świadomość.
Rastafarianin i muzyka reggae
Rastafarianizm i reggae są nierozerwalnie połączone, a rozwój tego gatunku muzycznego na Jamajce w latach 60. i 70. XX wieku miał kluczowe znaczenie dla rozprzestrzeniania się rastafarianizmu na całym świecie. Reggae, z jego rytmicznymi, hipnotyzującymi brzmieniami, stało się głosem rastafarian, przekazując ich duchowe przesłanie, opowieści o ucisku, nadziei na lepszą przyszłość i marzeniach o powrocie do Afryki.
Artysta taki jak Bob Marley, będący zarówno wyznawcą rastafarianizmu, jak i jednym z największych przedstawicieli muzyki reggae, odegrał kluczową rolę w popularyzacji tych przekonań. Jego teksty, nasycone rastafariańską filozofią i społecznym przekazem, trafiły do szerokiego grona odbiorców na całym świecie, czyniąc reggae symbolem walki o równość i sprawiedliwość.
Muzyka reggae, z jej unikalną estetyką i charakterystycznym brzmieniem, stała się nie tylko formą wyrazu artystycznego, ale również ważnym medium przekazu kulturowego i duchowego rastafarianizmu. Przesłanie o jedności, miłości i oporze wobec ucisku przemawiało do wielu osób, przyczyniając się do zainteresowania rastafarianizmem i jego ideami na całym świecie.
Dzięki reggae, rastafarianizm zyskał globalne uznanie, a jego kultura i wierzenia stały się integralną częścią światowego dziedzictwa muzycznego i kulturowego.
Rastafarianin – kto to taki?
Pojęcie Rasta lub Rastafarianin jest znane wielu ludziom na całym świecie. Zazwyczaj pierwszym skojarzeniem jakie przychodzi do głowy po przeczytaniu słowa „Rasta” jest Bob Marley. To on kojarzy się z charakterystycznym ubiorem i wyglądem, który wpisał się w kanon rastafarianów. Rastafarianin czyli człowiek z dredami ubrany w trzykolorowy (zielony, żółty, czerwony) strój lub czapkę.
Kolejne, częste i dla większości oczywiste skojarzenie z tą ideą to marihuana. Nie od dziś wiadomo, że konopie indyjskie w takich subkulturach jak Rastafarianie uznawana jest za tzw. święte ziele. Palenie marihuany przez ruch Rastafarian jest rodzajem aktu duchowego. Można nawet powiedzieć, że jest to rodzaj sakramentu w ich wyznaniu. Takie duchowe przeżycie w towarzystwie marihuany ma oczyszczać ich ciało fizyczne i mentalne, obudzić świadomość, a także przybliżyć ich do Boga.
Bliskoznaczne określenia do słowa „rastafarianin” obejmują:
- Wyznawca rastafarianizmu
- Rasta
- Rastaman (w kontekście męskim)
- Rastafarka (w kontekście żeńskim)
- Zwolennik ruchu rastafariańskiego
- Członek ruchu rastafariańskiego
- Rastafari (jako ogólne określenie na wyznawcę)
Rastafarianizm kolory i ich znaczenie
Kolory Rastafarian to w kolejności: zielony, złoty (żółty), oraz czerwony. Co do znaczenie kolorów rasta, sprawa nie jest jednoznaczna. Powód wyboru tych kolorów przez Rastafarian został oparty na barwach panafrykańskich, a dokładnie chodzi o barwy Etiopii, która dla całego ruchu Rastafarian miała ogromne znaczenie.
I tak kolor zielony ma oznaczać ląd afrykański, złoty (żółty) jest symbolem bogactw, które są dostępne właśnie w Afryce (głównie chodzi o złoto zabierane przez kolonistów tego kontynentu). Czerwony natomiast oznacza przelaną podczas walk o ziemię, krew mieszkańców Afryki.
Ruch Rastafari
Podstawowe informacje znamy, ale skąd wzięła się cała idea Rastafarian i na czym się ona opiera?
Wszystko zaczęło się od Marcusa Garveya, który był uchodźcą z Jamajki. Marcus, był pionierem, który dzielnie walczył na rzecz równouprawnienia i jako pierwszy głośno krzyczał, że należy być dumnym ze swojej rasy.
Działacz Garvey mówił o Etiopi jako o Ziemi Obiecanej Czarnoskórych. Garvey wierzył i tak też przepowiadał w 1927 roku swoim wyznawcom, że zjawi się tzw. Czarny Król. W 1930 roku Lif Ras Tafari Makkonen został koronowany na cesarza Etiopii i przyjął imię Haile Sellasie I. Nazywany był również Królem królów, oraz Zwycięskim Lwem z Plemienia Judy. Stąd też lew jest jednym z symboli Rastafarian. Ma on symbolizować m.in. ich odwagę i nieustraszoność.
Ras Tafariego Makkonena uważano na Jamajce za Mesjasza, był on osobą, która jednoczyła wszystkich Rastafarian w głoszeniu i szerzeniu równości, niezależności, powrotu do natury, szacunku do ludzi i braterstwa.
Bob Marley – najbardziej znany Rastafarianin
Bob Marley – najbardziej znany rastafarianin
Bob Marley czyli najbardziej znany artysta muzyki reggae, oraz jeden z najważniejszych muzyków XX wieku, wyznawca idei Rastafari. W 1966 roku podczas wizyty Cesarza Etiopii na Jamajce, skąd pochodził sam artysta, Marley zainteresował się całą ideologią i postanowił głosić jej główne hasła dalej. W niedalekim czasie stał się tzw. Ikoną całego ruchu religijnego – Rastafari. Stało się to za sprawą wielkiej, międzynarodowej kariery Boba Marleya, którą osiągnął już w wieku 28 lat. Album muzyczny „Catch a fire” z 1973 roku, który nagrał z zespołem The Wailers osiągnął ogromny sukces i pochlebne opinie amerykańskich krytyków.
W tekstach swoich piosenek nie rzadko zamieszczał hasła głoszone przez ruch Rastafarian, m.in. „Zbudź się, powstań, żądaj swoich praw„. Bob Marley zaraził wielu ludzi nie tylko wspaniałą muzyką reggae, ale również duchowymi przesłaniami Rasta.
Rastafarianie świętują! Nowe prawo na Wyspach Kanaryjskich
Antigua I Barbuda to pierwsze kraje karaibskie, które umożliwiły społeczności Rastafari używać marihuany do celów sakramentalnych. Dodatkowo, członkowie tej społeczności będą mogli uprawiać konopie indyjskie. Jest to efekt prowadzonych rozmów z przedstawicielami władz Antigui i Barbudy z członkami tamtejszych rastafarian. Docenieni zostali za wytrwałość, choć głosów naśmiewających się z ich kultury nie brakowało.
Wyrażając wsparcie, premier Browne wprowadził zmiany w ustawie o konopiach indyjskich z 2018 roku. Warto wspomnieć także, że premier Browne wyraził potrzebę bliższej współpracy państwa ze społecznością Rastafari. Współpraca ta ma dotyczyć rozwoju przemysłu konopnego. Idąc dalej tym tropem, można odnieść wrażenie, że ruch Rasta na Antidze i Barbudzie będzie w gruncie rzeczy zarządzał konopiami na wyspie. Czy te zmiany mogą oznaczać legalizację zioła na wyspach w najbliższym czasie? O tym pewnie dowiemy się niedługo.
Rastafarianie! Feminizowane nasiona marihuany:
Kultura, wierzenia, wyznawcy, muzyka, marihuana, strój, życie codzienne – w kilku zdaniach kim jest rastafarianin
Rastafarianizm jest kulturą i religią wywodzącą się z Jamajki, a którą w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci zyskała popularność na całym świecie. Rastafarianie wierzą, że cesarz Etiopii, Haile Selassie I, jest mesjaszem zapowiedzianym w Biblii i że powrót jego do Jamajki był spełnieniem proroctw. Rastafarianie wierzą również w to, że ludzka rasa ma pochodzenie afrykańskie i że rastafarianizm jest sposobem na powrót do afrykańskich korzeni. Kultura rastafarian to nie tylko wierzenia, ale również muzyka, strój i styl życia.
Wierzenia rastafarian
Rastafarianie uważają Haile Selassie I za wyzwoliciela swojego narodu oraz za symbol wolności, równości i braterstwa. Wierzą, że jego powrót do Jamajki w 1966 roku był spełnieniem proroctw biblijnych i oznaczał początek nowej ery, w której człowiek afrykańskiego pochodzenia odzyska swoją godność i wolność.
Rastafarianin uważa, że ludzka rasa ma afrykańskie pochodzenie i że rastafarianizm jest sposobem na powrót do korzeni i kultury afrykańskiej. Dlatego też, rastafarianie często nawiązują do afrykańskich tradycji, w tym do religii, muzyki i sztuki.
Muzyka rastafarian
Muzyka jest bardzo ważnym elementem kultury rastafarian. Rastafarianie są znani z tworzenia muzyki, która stała się ikoną kultury jamajskiej i zyskała popularność na całym świecie. Reggae powstało na początku lat 60. XX wieku w Jamajce i szybko stało się ważnym medium dla rastafarianizmu. Muzyka reggae ma głębokie korzenie w tradycyjnej muzyce afrykańskiej oraz w muzyce jamajskiej ska i rocksteady.
Teksty reggae często nawiązują do kultury rastafarian oraz do politycznych i społecznych problemów w Jamajce. Często poruszają tematy takie jak ubóstwo, dyskryminacja rasowa, walka o wolność i równość, a także wiarę w Jah – Boga według rastafarian.
Do najważniejszych przedstawicieli muzyki reggae zalicza się Boba Marleya, Petera Tosha i Burning Speara. Ich muzyka stała się symbolem ruchu rastafarian i miała ogromny wpływ na kulturę jamajską oraz na kulturę popularną na całym świecie.
Strój rastafarian
Ubiór rastafarian często składa się z jasnych kolorów, takich jak zielony, żółty i czerwony, które są symboliczne dla ruchu rastafarian. Często noszone są kapelusze z kwiatów i chusty, a także biżuteria z drewna lub kości.
Rastafarianie często również noszą dready, czyli zapuszczone warkocze lub dredy. Dready symbolizują powrót do naturalnego stanu rzeczy oraz łączą rastafarian z ich afrykańskimi korzeniami.
Życie codzienne rastafarian
Dla rastafarian życie codzienne opiera się na kulturze i wierzeniach rastafarian. Często praktykują oni wegetarianizm lub weganizm, ponieważ uważają, że jedzenie mięsa jest sprzeczne z ich wiarą w życie i poszanowanie natury. Rastafarianie także często unikają używek, z wyjątkiem marihuany, którą traktują jako sakrament.
Rastafarianie wierzą w to, że życie powinno być proste i bliskie naturze. Często praktykują oni samowystarczalność, uprawiając swoje własne jedzenie i korzystając z energii słonecznej. Rastafarianie także żyją zgodnie z zasadą „jedno życie”, uważając, że każde życie jest cenne i należy je szanować.
